سیلیکون قالبگیری پروتز درمانی در دو گروه عمده سیلیکون های افزایشی (A-Silicone) و نیز سیلیکون‌های تراکمی (C-Silicone) قرار دارند. ما در این مطلب قصد داریم ….
سیلیکون قالبگیری پروتز درمانی در دو گروه عمده سیلیکون های افزایشی (A-Silicone) و نیز سیلیکون‌های تراکمی (C-Silicone) قرار دارند. ما در این مطلب قصد داریم اطلاعاتی جامع و کاربردی در خصوص سیلیکون قالبگیری پروتز و نیز خواص منحصربه‌فرد آن‌ها به شما ارائه دهیم.
سیلیکون قالب گیری پروتز عمدتاً برای انجام ترمیم‌های ثابت و متحرک کاربرد داشته و با در برداشتن خواص فیزیکی منحصربه‌فرد، امروزه به محبوب‌ترین مواد قالبگیری در میان دندان‌پزشکان مبدل شده‌اند.
بسیاری از کمپانی‌های ساخت مواد و تجهیزات دندانپزشکی هر یک با فرمولاسیون ویژه خود این سیلیکون قالبگیری پروتز را تهیه‌کرده و در اختیار بازار قرار می‌دهند. تنوع این محصولات به حدی است که اغلب انتخاب از بین آن‌ها کاری دشوار بوده و بنابراین بسیار حائز اهمیت است که حتماً با کاربرد مدنظر خود آشنایی کامل داشته باشید و مطابق با نیاز این ترکیبات را انتخاب کنید.
سیلیکون قالبگیری پروتز
فرآیند قالبگیری اغلب به‌عنوان یکی از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین مراحل کار با پروتزهای دندانی و نیز ترمیم با انواع روکش، بریج و… در نظر گرفته می‌شود. مواد قالبگیری که به‌طور گسترده در فیلد دندانپزشکی مورداستفاده قرار می‌گیرند، بیشتر اوقات با این منظور طراحی می‌شوند که تمامی جزئیات ساختارهای موجود در حفره دهان را بازسازی کنند.
از میان این مواد قالبگیری، می‌توان سیلیکون‌های افزایشی (Addition silicones) یا A-Silicone را نام برد که جزو پرکاربرترین مواد قالبگیری در کلینیک‌های دندانپزشکی محسوب می‌گردند.
انواع گوناگونی از سیلیکون‌های افزایشی در حال حاضر در بازار یافت می‌شوند. مواد سیلیکون قالبگیری پروتز را می‌توان به‌طور عمده در دو گروه کلی جای داد: سیلیکون‌های افزایشی (Addition) و سیلیکون‌های تراکمی (Condensation) یا C-Silicone. از سیلیکون‌های افزایشی بیشتر در انجام فرآیندهای ترمیمی استفاده می‌شود. ابداع این مواد قالبگیری در مقایسه با C-Silicone به زمان نزدیک‌تری بازمی‌گردد و نیز به نظر می‌رسد که این مواد خواص فیزیکی بهبودیافته‌ای نسبت به سیلیکون‌های تراکمی داشته باشند.
محبوبیت و کاربرد گسترده مواد قالبگیری افزایشی را می‌توان تا حد زیادی مرهون تجربیات مثبت دندان‌پزشکان در کار با این مواد دانست. در میان انواع گوناگون این سیلیکون‌ها، سیلیکون‌های یونیورسال (با وزن متوسط و ویسکوزیته ۳۵ الی ۷۵ درصد)، سیلیکون‌های سنگین با ویسکوزیته ۶۰ تا ۷۰ درصد و سیلیکون‌های سبک با ویسکوزیته ۵ تا ۱۵ درصد بیشترین کاربرد رادارند.
هر یک از این سیلیکون‌ها دارای زمان پلیمریزاسیون مختص به خود بوده که توسط راهنمای مصرف هر یک از آن‌ها تعیین می‌گردد. نکته اصلی که بایستی به آن توجه داشته باشید این است که تمامی این مواد از سازوکار و واکنش شیمیایی یکسانی برای پلیمریزاسیون تبعیت می‌کنند.
مواد قالبگیری سیلیکونی افزایشی جزو محبوب‌ترین مواد قالبگیری الاستومری در حال حاضر محسوب می‌گردند. بیشترین کاربرد این مواد در انجام ترمیم‌های ثابت از قبیل روکش و بریج‌های دندانی مطرح است. سیلیکون قالبگیری پروتز از دقت و ثبات ابعادی بالایی برخوردار بوده و در حقیقت می‌توان آن‌ها را باثبات‌ترین مواد قالبگیری موجود در بازار تلقی نمود.
همان‌طور که گفتیم، سیلیکون‌های افزایشی بیشتر اوقات در انجام پروتز درمانی به‌کاربرده می‌شوند. این مواد قالبگیری در انجام ترمیم‌های متحرک و همچنین انواع ترمیم‌های ثابت کاربرد دارند. یکی دیگر از نقاط قوت چشمگیر این مواد آن است که دندان‌پزشک می‌تواند از آن‌ها در مواردی که قالبگیری چند واحد دندانی تنها با استفاده از یک ایمپرشن یا قالب صورت می‌گیرد نیز استفاده نماید. ثبت بایت (Bite Registration) نیز یکی دیگر از کاربردهای بالقوه این مواد به شمار می‌آید.
سیلیکون قالبگیری پروتز دندان
از سوی دیگر نیز معایب و نقاط ضعف این مواد قالبگیری در مقایسه با گزینه‌های جایگزین، تقریباً ناچیز و قابل‌چشم‌پوشی است. در حقیقت تنها ایرادی که می‌توان به A-Silicone وارد نمود این است که دندان‌پزشک اغلب کنترل خوبی بر روی رطوبت در حین کار نخواهد داشت.
به‌طورکلی؛ فرآیند ساخت یک وسیله مصنوعی اغلب با پخش زنده آغاز می‌شود. این روشی است که قالب قسمتی از بدن (اغلب صورت) را می‌برند تا به‌عنوان پایه‌ای برای مجسمه‌سازی پروتز روی آن استفاده شود. قالب‌های Lifecast از آلژینات مصنوعی یا لاستیک سیلیکونی ایمن برای پوست ساخته می‌شوند.
با استفاده از گچ، الیاف شیشه، رزین اپوکسی یا یورتان، می‌توانیم از این قالب‌سازی، یک قالب مثبت (هسته) ایجاد کنیم. فرم پروتز با خاک رس مرطوب یا موم مجسمه‌سازی (شوانت یا هیولا) در بالای قالب مثبت (هسته) مجسمه‌سازی می‌شود. لبه‌های مجسمه باید تا حد امکان نازک ساخته شوند، زیرا خاک رس یا موم پایه‌ای برای چیزی است که درنهایت قطعه مصنوعی خواهد شد.
پس از اتمام مجسمه‌سازی، قالب دوم ساخته می‌شود. بسته به این‌که می‌خواهید پروتز شما از چه ماده‌ای باشد، می‌توانید قسمت دوم را به روش‌های مختلف (مثلاً قالب‌های بلوکی یا قالب‌های ژاکت) قالبگیری کنید. پس از این‌که قالب کاملاً تمام شد و با سوراخ‌های پیچ آماده شد، باید به‌دقت باز شود و از خاک رس یا موم مجسمه‌سازی تمیز شود.